De regulering van crypto-assets
De ontwikkeling van blockchaintechnologie, cryptocurrency’s, smart contracts en Non Fungible Tokens, maken het mogelijk om transacties uit te voeren en overeenkomsten vast te leggen, binnen een gedistribueerd digitaal ecosysteem. De wijze waarop deze processen plaatsvinden is echter totaal anders, dan dat we gewend zijn. Bij de transacties wordt gebruikgemaakt van cryptografische versleuteling en consensus-mechanismen. Dat maakt blockchain tot een complexe technologie. Ons traditionele ‘centrale’ betalingsverkeer is goed gereguleerd en dat betekent dat overheden kunnen ingrijpen als er problemen ontstaan. Dat geldt echter nog niet voor crypto-transacties. Ook voor de uitvoering van smart contracts bestaat nog geen degelijke wetgeving en de legale status van dergelijke overeenkomsten is dan ook nog zeer onduidelijk. Daarom doen overheden en toezichthouders op de financiële markten onderzoek, naar de mogelijkheden voor de regulering van crypto-activa.
Ongereguleerde financieringsvormen
Data-authenticatie en -certificering
Welke landen hebben ICO’s verboden?
Markten in Crypto-Assets (MiCA)
Democratisering van kapitaalmarkten
Regulering door de EU-lidstaten
Crypto-regulering in Nederland
Fictieve rechtspersoon
Een paar honderd jaar geleden werd er door bedrijven een geweldig stukje “technologie” uitgevonden. Een technologie die ondernemers in staat stelde om een bedrijf te starten zonder de enorme risico’s ervan. Er ontstond een mogelijkheid om een fictieve rechtspersoon te creëren (het bedrijf), die bevoegd was om alle contracten te ondertekenen. De rechtspersoon was verantwoordelijk en aansprakelijk, alsof het een natuurlijke persoon betrof. Het grote voordeel was uiteraard dat de gevolgen voor de eigenaar van het bedrijf konden worden beperkt, in geval van een faillissement. Iemand die geen onderneming heeft, kan dus ook geen rechtspersoon in het leven roepen.
The DAO van Ethereum
In 2016 werd er op de blockchain van Ethereum een experiment uitgevoerd met een autonoom investeringsfonds: The DAO. Deze een zogenaamde ‘Decentrale Autonome Organisatie’ was bedoeld om ETH (de cryptocurrency van Ethereum) in te zamelen, waarmee andere projecten konden worden gefinancierd. In ruil voor hun fondsen kregen de investeerders ’tokens’ aangeboden die een bepaalde waarde vertegenwoordigden. Hierbij werden er voor iedere ETH, 100 tokens uitgedeeld. Wanneer een DAO wordt opgezet als zijnde ‘een groep mensen’, dan is de DAO ook niets meer of minder, dan alleen maar een groep mensen. Er is dan geen bedrijf of rechtspersoon die tussen deze mensen of wie dan ook in staat.
Universele wetgeving
Maar hoe is de wetgeving geregeld ten aanzien van “een groep mensen”? Daarbij moeten we eerst kijken over welke wetgeving we het precies hebben. En hier wordt het al redelijk ingewikkeld, want de wetgeving in Nederland is anders dan de regelgeving in Spanje of Duitsland. Om over de wetgeving in Afrikaanse landen, China of India nog maar te zwijgen. Blockchaintechnologie is nog maar kort geleden ontwikkeld en daarom is het erg lastig om nu al een universele wetgeving te ontwerpen, die over de hele wereld ook goed toepasbaar is. Laten we de wetgeving van het Verenigd Koninkrijk even als voorbeeld te nemen. Ten aanzien van een groep mensen (personen die dus samen “dingen” doen) kent de Britse wetgeving twee vormen: een groep mensen die samen dingen doen om winst te maken en een groep mensen die samen dingen doen, zonder dat daar een commercieel belang bij wordt gediend.
Vennootschap
De groep mensen die dingen samen doen om winst te genereren, wordt in het Verenigd Koninkrijk gezien als een vennootschap. Voor deze groep is enorm veel wetgeving opgesteld. Niet alleen is de wet duidelijk over zaken als verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid, maar ook bestaat er duidelijkheid over de manier waarop contracten moeten worden opgesteld en uitgevoerd. Voor de andere groep – de mensen die zich hebben georganiseerd om “dingen” belangeloos te doen voor het plezier of misschien wel voor de publieke zaak en goede doelen – ligt het anders. Deze groep wordt niet gezien als een onderneming, maar als een vereniging zonder rechtspersoonlijkheid. Verenigingen kennen we in allerlei soorten en maten. De plaatselijke voetbalclub, de zwemvereniging, de Jeu de Boules-brigade, studentenverenigingen en de carnavalsvereniging. Verenigingen zijn vaak in het bezit van eigendommen zoals clubgebouwen en materiaal. De verenigingen innen contributie en doen betalingen. Het betalingsverkeer verloopt gewoon via de bank. Als er dan iets misgaat met de transacties, dan zijn er allerlei kanalen om die problemen op te lossen. Het betalingsverkeer is gereguleerd door de overheid.
Waarborgen van rechten
Blockchains en smart contracts veranderen transacties ingrijpend. Het is dan ook nog maar zeer de vraag of er wel een solide uniforme wetgeving voor deze nieuwe vormen van ‘zelf-uitvoerende’ digitale overeenkomsten kan worden gerealiseerd. De automatisch afdwingbare transacties worden immers beveiligd door cryptografie, waarbij geen controlerende instantie meer betrokken is. Blockchaintechnologie is vooral bekend als de onderliggende techniek van Bitcoin en andere cryptocurrency’s, maar blockchain-toepassingen gaan veel verder dan transacties met crypto-coins. De techniek heeft de potentie om bijvoorbeeld de backoffice-functies van banken en verzekeraars volledig te vervangen. Daarnaast biedt blockchain interessante mogelijkheden om registergoederen en de daar bijbehorende rechten vast te leggen. Daarom is het noodzakelijk dat er minimum Europese normen worden opgesteld, om deze rechten te waarborgen.
Crypto-verordening
De Europese Unie werkt momenteel (2022) aan een nieuwe crypto-verordening. De Europese Commissie erkent het belang van rechtszekerheid en een duidelijke wetgeving, ten aanzien van op blockchaintechnologie gebaseerde applicaties. Volgens de commissie moet er een breed pakket aan regels worden opgesteld, om een versnippering van wet- en regelgeving te voorkomen. De wetgevingsvoorstellen voor de regulering van crypto-activa hebben als voornaamste doel, om consumenten en beleggers te beschermen en de investeringsbereidheid in blockchain-toepassingen te vergroten.
Vergeetrecht
De smart contracts worden uitgevoerd binnen een digitaal ecosysteem van cryptografisch versleutelde data. Door de complexe grensoverschrijdende techniek is het voor overheden, erg lastig om passende wetgevende maatregelen te treffen. Het maken van wetgeving voor blockchaintechnologie en gedecentraliseerde toepassingen, is een ingewikkelde opgave voor de Europese Unie, maar zeker ook voor de afzonderlijke lidstaten. De technologie evolueert in een hoog tempo en nieuwe wetgeving kan daardoor al snel weer achterhaald zijn. Een ander probleem is het zogenaamde ‘vergeetrecht’, dat is vastgelegd in artikel 17 van de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). Daarin is bepaald dat iedere Europese burger ‘het recht heeft om vergeten te worden’ en mag verlangen dat verouderde of onjuiste privacygevoelige informatie, uit digitale systemen wordt verwijderd. In de praktijk wordt dit vergeetrecht vooral ingezet om zoekresultaten uit online zoekmachines te verwijderen. Dit vergeetrecht is in principe niet verenigbaar met een blockchain, waarin de informatie permanent en onveranderbaar wordt opgeslagen.
Ongereguleerde financieringsvormen
Blockchaintechnologie geeft aanleiding tot de ontwikkeling van nieuwe ongereguleerde financieringsvormen. Het project met The DAO van Ethereum was echter maar van korte duur. Een aanvaller zag kans om misbruik te maken van een bug in de smart-contract-code en wist vervolgens een grote hoeveelheid ETH weg te sluizen, naar een zogenaamde ‘child-DAO’. Binnen het DAO-protocol was echter een wachtperiode opgenomen van 28 dagen, waardoor de ETH nog niet definitief door de aanvaller kon worden doorgesluisd, naar een door hem (of haar) beheerde eigen rekening. Om de investeringsfondsen veilig te stellen werd er een zogenaamde hard fork uitgevoerd, waardoor het blockchainnetwerk zich opsplitste en er twee aparte blokketens werden gevormd. Binnen de Ethereum-community ontstond vervolgens een hevige discussie over de legitimiteit van de aanval. Volgens sommige community-leden had de anonieme hacker in principe niets verkeerd gedaan. Hij (of zij) had simpelweg alleen maar gebruikgemaakt van de kwetsbaarheden in de smart-contract-code. Andere community-leden waren juist van mening dat de aanval op The DAO gewoon een strafbaar feit was. Deze aanval liet in ieder geval goed zien hoe er onenigheid kan ontstaan tussen verschillende partijen, over de legitimiteit van bepaalde acties binnen een blockchain-ecosysteem.
Data-authenticatie en -certificering
Het is erg lastig om te bepalen welk recht er precies moet gelden bij dergelijke grensoverschrijdende, gedecentraliseerde applicaties. Om passende wetgeving te kunnen maken voor blockchaintoepassingen zoals smart contracts, moeten overheden, beleidsmakers en juristen, exact weten hoe deze technologie werkt. Daarnaast moeten ze ook de risico’s kennen. De blockchain biedt nieuwe mogelijkheden voor data-authenticatie en -certificering. Maar wat kunnen de gevolgen zijn als er bij de verificatie en validatie binnen deze digitale netwerken iets misgaat? Er is niet één definitie te geven van smart contracts. Sommige van deze blockchain-protocollen zullen deels bestaan uit smart-contract-code en deels geschreven zijn in gewone leesbare mensentaal (hybride contracten).
Wetgeving voor ICO’s
Blockchain-projecten worden meestal gefinancierd door middel van Initial Coin Offerings (ICO’s). Dat is een relatief nieuwe methode om kapitaal aan te trekken voor startups. In ruil voor financiering door middel van cryptocurrency’s of fiatgeld, geven de startups eigen digitale tokens uit. Deze tokens vertegenwoordigen een bepaalde waarde. Met deze vorm van fondsenwerving zijn de afgelopen jaren al miljarden euro’s opgehaald. Echter is het erg moeilijk om deze digitale activa te kwalificeren, waardoor niet eenvoudig valt te bepalen welk recht er op deze assets van toepassing is. Een ICO is in principe een alternatief voor traditionele financieringsbronnen, zoals bijvoorbeeld durfkapitaal. Initial Coin Offerings via de blockchain bieden mogelijk voordelen in vergelijking met traditionele financieringsmodellen. Door het gebrek aan wetgeving en regulering van ICO’s, zijn er echter aanzienlijke risico’s voor beleggers. Het project met The DAO van Ethereum was daar een goed voorbeeld van.
Tokensale
Tijdens de registratie van een ICO kunnen investeerders een bepaalde hoeveelheid aan cryptocurrency’s of andersoortige virtuele valuta aanschaffen. De crypto-valuta worden aangeschaft tijdens een zogenaamde ‘tokensale’. Een ICO wordt meestal geïnitieerd door een startup die van plan is om zijn eigen cryptocurrency of token uit te geven, op een blockchain-platform. De presentatie naar buiten toe gebeurt doorgaans door de publicatie van een whitepaper, waarin de roadmap van het project en het type crypto-tokens worden voorgesteld. In de voorbereiding van de ICO onderzoeken de startups de meest geschikte juridische constructie van de crypto-tokens. Nadat de software is ontwikkeld of aangepast, registreren de startups hun bedrijfsactiviteiten. Tevens wordt er een licentie aangevraagd voor hun crypto-activiteiten.
Crypto-tokens
Een crypto-token is gedefinieerd als een digitale ‘schaarse’ waarde-eenheid, waarvan de eigenschappen en circulatie worden bepaald door middel van computercode’. Aan de tokens wordt een specifieke bundel rechten verbonden. Er zijn in de basis drie verschillende soorten crypto-tokens:
- Valuta-tokens
Deze tokens kunnen worden gebruikt voor betalingen bij transacties, met iedereen die bereid is om ze te accepteren. - Utility-tokens
Deze tokens kunnen verschillende voordelen bieden, waaronder toegang tot bepaalde dienstverlening die door de uitgever van tokens wordt aangeboden. - Activa- of investerings-tokens
Deze tokens geven de eigenaar (de investeerder) het recht om deel te nemen in het toekomstige rendement van de startup. Daarnaast kunnen activa- of investerings-tokens stemrecht geven, binnen een bepaald project.
Whitepaper
De Initial Coin Offering wordt doorgaans gepubliceerd door middel van een whitepaper, waarin het businessplan staat beschreven. Het document is meestal voorzien van informatie over de uitgever van de tokens, het te ontwikkelen project, de IT-protocollen die worden gebruikt, het blockchainnetwerk waarop de ICO zal plaatsvinden, de leveringsvoorwaarden van de tokens, de prijsstelling en het distributiemechanisme. Bij de introductie van een ICO is online marketing doorgaans het primaire communicatie- en distributiekanaal. Dit in tegenstelling tot een traditionele beursgang zoals een Initial Public Offering (IPO), waar online marketing en de publicatie van prospectussen van aandelen, obligaties en beleggingsfondsen op websites, de beurs als verkoopkanaal aanvullen. Bij een traditionele IPO besluit een bedrijf meestal hoeveel aandelen er aangeboden worden, waarna een investeringsbank op basis van de voorspelde vraag een introductieprijs voorstelt. In tegenstelling tot ICO’s bestaat ten aanzien van IPO’s duidelijke wetgeving.
Strenge registratie- en doorlopende nalevingsvereisten
ICO’s hebben echter wel een aantal elementen met IPO’s gemeen. Beide investeringsvormen hebben als voornaamste doel het werven van fondsen voor startende ondernemingen. Daarnaast hebben zowel ICO’s als IPO’s het potentieel om bij te dragen aan het succes van de startups. In tegenstelling tot Initial Coin Offerings zijn Initial Public Offerings echter onderworpen aan strenge registratie- en doorlopende nalevingsvereisten. Bij een IPO zijn meestal tussenpersonen nodig zoals banken of juridisch adviseurs, waardoor een beursintroductie langer duurt dan bij een ICO. Een ander verschil tussen ICO’s en IPO’s is dat de twee beursgangen gericht zijn op verschillende stadia van de levenscyclus van bedrijven. ICO’s bestaan meestal uit verschillende financieringsfasen.
Presale
Zo is er bij een ICO meestal een ‘presale’, een korte periode waarbij een klein deel van de tokens met korting wordt aangeboden, aan een selecte groep van investeerders of aan iedereen die aan de ICO wil deelnemen. Het doel van de presale is om fondsen te verzamelen, waarmee de kosten voor het organiseren van de ICO kunnen worden afgedekt. Daarnaast is een presale bedoeld om de marktvraag naar crypto-tokens en de investeringsbereidheid in het ICO-project te testen. In het presale-stadium wordt vaak de mogelijkheid geboden om met fiatgeld te investeren, in plaats van met cryptocurrency’s. Dit vereenvoudigt het ICO-proces voor zowel de beleggers als de startups zelf, omdat ze de euro’s, dollars, ponden, kronen, yen, roebels, peso’s, lira, roepies en dinars, dan niet meer hoeven om te wisselen naar cryptocurrency’s.
Publiek wallet-adres
Tijdens het ICO-proces kunnen de crypto-activa vanaf een vooraf bepaald moment worden verzonden naar een publiek wallet-adres. Het soort crypto-coin dat wordt verzonden is meestal afhankelijk van het blockchain-platform waarop de ICO plaatsvindt. ICO-transacties op de Ethereum-blockchain worden meestal uitgevoerd met ether (ETH). Bij een groot deel van de ICO’s wordt een limiet gesteld aan het aantal crypto-tokens, dat wordt aangeboden aan investeerders. De voorwaarden waaronder de tokens worden verkocht, zijn verwerkt in de smart contract-code. De meeste ICO’s duren ongeveer een maand, maar worden afhankelijk van de vraag naar de tokens soms verlengd.
Delisting
Na het ICO-proces streven de startups naar een beursnotering op een crypto-exchange. Deze beursnotering zorgt ervoor dat de tokens kunnen worden verhandeld en vormt daarmee de belangrijkste bron van liquiditeit. Deze liquiditeit trekt vervolgens weer nieuwe investeerders aan. Na de beursgang kunnen de crypto-activa worden gebruikt om te handelen. Niet alle cryptocurrency’s zijn echter even succesvol en worden al snel weer beëindigd (delisting). Er is dan geen platform meer om de crypto-valuta om te wisselen
Welke landen hebben ICO’s verboden?
Verschillende landen hebben de Initial Coin Offerings inmiddels beperkt of verboden. De regeringen van deze landen vinden dat er te veel nadelige effecten aan crypto-valuta kleven en denken dat het praktisch onmogelijk is, om deze financieringsvorm goed te reguleren. Daarnaast vrezen sommige van deze landen dat cryptocurrency’s een schadelijke invloed zullen hebben, op hun eigen nationale munteenheid en economie in het algemeen. Landen die ICO’s expliciet hebben verboden zijn China, Pakistan, Bolivia, Ecuador, Nepal, Bangladesh, Macedonië, Marokko en Algerije.
Toegestaan onder strenge regels
In veel andere landen zijn ICO’s wel toegestaan, maar worden ze onderworpen aan strenge regels. Hieronder zijn de Verenigde Staten, Rusland, India, Zuid-Korea, Singapore en Thailand. In Jordanië mogen cryptocurrency’s onder strenge regels worden gebruikt door particulieren, maar is het gebruik van altcoins door banken of andere financiële instellingen verboden. Deze landen zien de ICO’s vooral als een broedplaats voor criminele activiteiten, zoals de financiering van terrorisme, witwaspraktijken en schimmige piramidespellen. Ze bestempelen deze gedecentraliseerde financieringsvorm als een voor de overheden nauwelijks toegankelijke digitale locatie, waar mensen die snel geld willen verdienen hun frauduleuze praktijken kunnen botvieren. Een aantal van deze landen voert een ontmoedigingsbeleid. De regulering van crypto-activa in de Verenigde Staten is zeer complex, omdat de wetgeving daar per staat behoorlijk kan verschillen. In sommige staten zijn nauwelijks regels ten aanzien van ICO’s en in andere staten is een vergunning nodig om aan een Initial Coin Offering te mogen deelnemen.
Markten in Crypto-Assets (MiCA)
De Europese Unie staat ICO’s toe, onder voorwaarden dat ze in overeenstemming zijn met het anti-witwasbeleid en de ‘Ken-uw-klant-richtlijnen‘. Daarbij wordt van financieel dienstverleners verwacht dat ze de identiteit, geschiktheid en risico’s van zakelijke relaties verifiëren. Ook moeten ICO’s voldoen aan de vereiste bedrijfsvoorschriften en over de juiste licenties beschikken. In het najaar van 2020 publiceerde de Europese commissie een conceptverordening voor de handel in cryptocurrency’s. In dit voorstel – Markten in Crypto-Assets (MiCA) – stonden onder meer plannen voor een betere wettelijke bescherming van crypto-beleggers en de regulering van innovatieve financiële crypto-producten.
Democratisering van kapitaalmarkten
Door de complexiteit en de grensoverschrijdende eigenschap van ICO’s, is de huidige Europese wetgeving onvoldoende toegerust op een goede regulering van crypto-activa. Toch wil de EU deze ontwikkeling niet tegenhouden. Dergelijke technologische innovaties bieden immers talloze voordelen, waardoor bepaalde kosten omlaag kunnen en het vertrouwen tussen verschillende partijen op de financiële markten kan worden versterkt. Daarnaast kunnen blockchain-toepassingen bijdragen aan de democratisering van de kapitaalmarkten, omdat ze de toegang voor startups tot de markt vereenvoudigen. Een ander groot voordeel van ICO’s is dat de bedragen die worden opgehaald, vaak groter zijn dan bij traditionele crowdfundingsacties of IPO’s. Zo waren er bij The DAO van Ethereum zo’n 18.000 investeerders betrokken, die samen goed waren voor ongeveer 11,5 ETH (een bedrag dat neerkwam op meer dan 150 miljoen Amerikaanse dollar).
Audits
Tot nu toe werden Initial Coin Offerings nog niet onderworpen aan specifieke wettelijke eisen. Bij blockchain-projecten is de technische beschrijving van de onderliggende technologie – waarvoor de startups financiering zoeken – de enige consistente factor. De details in de whitepapers van startups laten echter meestal nog veel ruimte over voor onduidelijkheden. Zo kan de aangeleverde informatie bijvoorbeeld niet worden geverifieerd door middel van audits. Solide wetgeving moet ervoor gaan zorgen dat die onduidelijkheden worden omgezet, in een handhaafbare regulering van crypto-assets.
Betere garanties voor investeerders
Een groot probleem van cryptocurrency’s is dat ze onderhevig zijn aan een zeer hoge mate van volatiliteit. Daarom zouden de uitgevers van crypto-activa moeten worden onderworpen aan continue openbaarmakingsvereisten. Door betere garanties voor investeerders en transparantie in de informatievoorziening naar buiten toe, kan de volatiliteit van cryptocurrency’s worden verminderd. De Europese Autoriteit voor effecten en markten (ESMA) heeft haar bezorgdheid uitgesproken over het feit dat veel investeerders in ICO’s, zich niet goed bewust zijn van de aanzienlijke risico’s die zij nemen. Daarnaast heeft de ESMA haar zorgen geuit over de speculatie rond Initial Coin Offerings en het feit dat bedrijven hun activiteiten kunnen ontplooien, zonder de relevante toepasselijke wetgeving van de Europese Unie na te leven.
ESMA-advies
Daarom heeft de Europese Commissie in 2018 voorgesteld om de geschiktheid van de EU-wetgeving ten aanzien van de ICO’s en cryptocurrency-transacties in het algemeen te beoordelen. Naar aanleiding van dat voorstel bracht de ESMA begin 2019 advies uit, over de juridische status van ICO’s en crypto-coins binnen de EU. In dit advies merkte de ESMA op dat Initial Coin Offerings een nuttige alternatieve financieringsbron kunnen zijn, mits de relevante waarborgen aanwezig zijn. Met name voor startups op het gebied van blockchaintechnologie, die het moeilijk of te kostbaar vinden om investeerders en kapitaal aan te trekken, via de traditionele financieringskanalen. Tegelijkertijd benadrukte de ESMA dat veel startups die een ICO organiseren, zich nog maar in de prille beginfase van een project bevinden. Het betreft vaak alleen nog maar een idee. In dat geval wordt er in feite geïnvesteerd in ‘gebakken lucht’ en lopen de beleggers een groot risico om hun ingebrachte kapitaal te verliezen.
Publicatie van de risico’s
Daarnaast uitte de ESMA haar zorgen over de vele malafide ICO’s, waarbij crypto-activa niet eens bestaan of waarvan de token-uitgevers of projectontwikkelaars, na de ICO plotseling met de noorderzon verdwijnen. Ook wees de ESMA op het feit dat de financiering met cryptocurrency’s, specifieke beveiligingsrisico’s met zich meebrengt. Door de gedecentraliseerde crypto-technologie zijn de beveiligingsrisico’s wezenlijk anders, dan bij traditionele investeringsvormen met fiat-valuta. Volgens de ESMA moeten EU-beleidsmakers er dan ook voor zorgen dat startups worden verplicht, om alle mogelijke risico’s te publiceren, zodat beleggers zich bewust zijn van die risico’s, voordat ze hun geld investeren in een blockchain-project.
Beleidsstrategie
In 2020 nam de Europese Commissie een initiatief aan voor een beleidsstrategie, met voorstellen om het potentieel van ICO’s en andere digitale financieringsvormen mogelijk te maken, te ondersteunen en tegelijkertijd de risico’s voor investeerders te verkleinen. Deze beleidsstrategie gaat gepaard met een flink pakket aan wetgevende maatregelen, waaronder voorstellen voor de regulering van de crypto-markten. Het Europees Parlement heeft er inmiddels op aangedrongen dat er snel duidelijke en consistente regels op EU-niveau nodig zijn, over de toepasbaarheid van bestaande wetgeving en prudentiëel toezicht door financieel toezichthouders.
Digitale euro
Cryptocurrency’s worden niet uitgegeven door een centrale bank en hebben daarom niet de officiële status van wettig betaalmiddel. Verschillende centrale banken onderzoeken de mogelijkheid voor het invoeren van een eigen digitale fiat-valuta, een zogenaamde CBDC. Een dergelijke gereguleerde coin hoeft niet per se gebaseerd te zijn op blockchaintechnologie. De Europese Centrale Bank (ECB) en de Europese Commissie bekijken momenteel de juridische en technische mogelijkheden, voor het invoeren van een digitale euro. Zo’n digitale euro is niet bedoeld om contant geld op termijn te vervangen, maar dient als aanvulling op het bestaande fiat-geld. Bij een digitale euro wordt de efficiëntie van een digitaal betaalmiddel, gekoppeld aan de veiligheid van fiat-geld.
Regulering door de EU-lidstaten
In de zomer van 2021 publiceerde de Europese Commissie een verklaring over de zogenaamde ‘reisregel’. Deze voorgestelde wetgeving moet aanbieders van crypto-activadiensten ertoe verplichten, om gegevens over de initiatiefnemers en begunstigden van cryptocurrency-transacties, te verzamelen en toegankelijk te maken. Door het toegankelijk maken van deze informatie kunnen crypto-transacties beter worden getraceerd. In afwachting van een uniforme Europese wetgeving voor crypto-activa, proberen de verschillende EU-lidstaten de handel en opslag van cryptocurrency’s, zo goed mogelijk te reguleren.
Juridische grondslag
Zo implementeert Duitsland de crypto-activa binnen de nationale regelgeving. Daarbij worden licenties uitgegeven aan aanbieders van crypto-diensten. Duitse particuliere fondsen mogen 20 procent van hun investeringen in Bitcoin beleggen. Duitsland was een van de eerste landen die Bitcoin als rechtmatig betaalmiddel erkende. Ook Italië werkt momenteel aan landelijke wetgeving, die cryptocurrency’s, smart contracts en Non Fungible Tokens een legale status moeten geven. Daarbij is het de bedoeling dat smart contracts die binnen een blockchainnetwerk worden uitgevoerd, uiteindelijk dezelfde juridische grondslag krijgen als traditionele overeenkomsten.
Crypto-regulering in Nederland
In ons eigen land worden crypto-activa vooralsnog niet gezien als een wettig betaalmiddel. De crypto-coins vallen ook niet onder financiële producten en daarom worden ze niet gereguleerd door de Wet op het financieel toezicht (Wft). Wel is het in Nederland toegestaan om cryptocurrency’s te bezitten en er transacties mee uit te voeren. Het lijkt erop dat crypto-activa voorlopig niet zomaar zullen verdwijnen. Daarom is de ontwikkeling van wetgeving – die alle belanghebbenden beschermd en de risico’s voor het financiële systeem beperkt – noodzakelijk. Hoe die wetgeving er precies uit komt te zien, zal sterk afhangen van hoe cryptocurrency’s de komende jaren evalueren.
Bronnen:
Website van de Europese Unie
Op de hoogte blijven van de ontwikkelingen op het gebied van blockchaintechnologie? Meld je dan nu aan voor de blogpost!